Gregorii Zhuravlev, ένας θαυμάσιος μαρτυρικός αγιογράφος χωρίς χέρια και πόδια

Gregorii Zhuravlev (Γρηγόριος Ζουράβλεφ),

ένας θαυμάσιος μαρτυρικός αγιογράφος χωρίς χέρια και πόδια!

 Ο Γρηγόριος Ζουράβλεφ γεννήθηκε χωρίς χέρια και πόδια, το 1858 στο χωριό Ουτέβκα της Σαμάρας. Η μητέρα του ήταν μια γυναίκα με φόβο Θεού και δεν πείραξε το βρέφος, αφού την εποχή εκείνη υπήρχαν άνθρωποι που σκότωναν τα ανάπηρα παιδιά. Η μητέρα του έκλαιγε για το βασανισμένο παιδί που είχε φέρει στον κόσμο. Ο θείος Ιωακείμ την προέτρεπε να τον δώσει στους τσιγγάνους: «Τι παιδί είναι αυτό χωρίς χέρια και πόδια, μόνο στόμα έχει. Να το δώσεις στους τσιγγάνους να το παίρνουν μαζί τους στην εμποροπανήγυρη να βγάζει και χρήματα». Η μητέρα του Γρηγόρη ούτε που ήθελε να ακούσει: «Πρέπει να έχει μια οικογένεια. Ο Θεός δεν θα μας εγκαταλείψει». Όταν τον βάπτισαν ο Ιερέας τους είπε: «Το φώς του Κυρίου κατέβηκε στην ψυχή αυτού του παιδιού. Ο Θεός δεν μας έδωσε το στόμα μόνο για να τρώμε, αλλά και για να κάνουμε πολλά θαυμαστά πράγματα. Αν και φαίνεται ανήμπορος με αυτό το στόμα θα σας θρέψει όλους»! Ο Γκρίσα μεγάλωσε και σε πείσμα της αναπηρίας του ήταν εύθυμος και γεμάτος ζωή. Οι άνθρωποι ήταν εντυπωσιασμένοι από το γεγονός ότι ο Γρηγόρης ποτέ δεν απελπιζόταν και του άρεσε να ψάλλει και να αστειεύεται. Ο παππούς του τον ανέβαζε στους ώμους και τον έπαιρνε κάθε Κυριακή στην Εκκλησία. Ο Γρηγόρης χαμογελαστός κοίταζε τις Εικόνες και έλεγε χαμογελώντας: «Θέλω και εγώ να το φτιάξω αυτό»! Ο παππούς του στενοχωριόνταν όταν άκουγε την αθώα φωνούλα του, τον έβαζε να προσκυνήσει τις Εικόνες και έφευγε στενοχωρημένος για το σπίτι του. Ο μικρός Γρηγόρης είχε αγαπήσει όμως τον Ιερέα και τις Εικόνες που φώτιζαν την εκκλησία.

   Όταν τον έβαζαν να καθίσει στην πλαγιά, στον καθαρό αέρα, εκείνος προς έκπληξη όλων και βοηθούμενος από μία δύναμη, κατρακυλούσε στην κατηφόρα και έφτανε μέχρι τον Οίκο του Κυρίου. Εκεί στεκόταν ώρες ολόκληρες και κοίταζε λεπτομερώς κάθε Εικόνα, κάθε μορφή Αγίου και κάθε βιβλική σκηνή που έβλεπε αγιογραφημένη στους τοίχους. Μια μέρα ο Γρηγόρης σύρθηκε με την κοιλιά του και παίρνοντας ένα ξυλαράκι άρχισε να σχεδιάζει πάνω στο χώμα. Οι ζωγραφιές του ήταν πολύ εκφραστικές και διείσδυαν στην ουσία των πραγμάτων.

Έβλεπε πράγματα που άλλοι δεν μπορούσαν να δουν.

Ο παππούς του τον πήρε στο σχολείο και εκεί με υπομονή και απίστευτη θέληση έμαθε να γράφει κρατώντας το μολύβι στα δόντια. Παρακολούθησε τα μαθήματα στο σχολείο μέχρι τον θάνατο του παππού του. Έπειτα δεν είχε ποιός να τον πάρει στο σχολείο. Επειδή όμως ήταν ο καλύτερος μαθητής, προικισμένος με ξεχωριστό ταλέντο, ο δάσκαλός του πήγε να μιλήσει γι' αυτόν στον κυβερνήτη της Σαμάρας. Έτσι ο Γρηγόρης έφτασε στο γυμνάσιο της Σαμάρας όπου ήταν από τους καλύτερους μαθητές. Επειδή είχε μια πολύ καλή ψυχή και εξαιρετικό μυαλό οι συμμαθητές του τον βοηθούσαν και του έδειχναν στοργή. Κοντά στα γυμνασιακά μαθήματα είχε την τύχη να γίνει μαθητής ενός από τους καλύτερου αγιογράφους της πόλης. Μόλις μπήκε στο εργαστήριο αγιογραφίας, η χαρακτηριστική μυρωδιά τον έκανε να αισθανθεί σαν στο σπίτι του. Η αρχή ήταν δύσκολη επειδή ο δάσκαλός του ήταν πολύ αυστηρός. Σταδιακά έμαθε την αλφαβήτα της αγιογραφίας κρατώντας το πινέλο στα δόντια. Μετά από λίγα χρόνια έφτασε η στιγμή να δώσει απολυτήριες εξετάσεις.

Έπρεπε σε λίγες ώρες να αγιογραφήσει μια περίπλοκη Εικόνα. Αυτή η μάχη με τον χρόνο ήταν τρομερά πιεστική για εκείνον. Δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλά του, ενώ ο λαιμός και το σβέρκο τον πονούσαν πολύ. Μετά από τρεις ώρες τιτάνιας δουλειάς ο Γρηγόρης τελείωσε την Εικόνα. Τα κόκκινα από τον πόνο μάτια του εξέφραζαν μεγάλη ευτυχία. Ήταν ένα αληθινό αριστούργημα. Ο δάσκαλός του την ενέκρινε.

Την ίδια στιγμή ο Γρηγόρης σωριάστηκε κάτω με μυϊκούς σπασμούς. Δεν μπορούσε να βγάλει το πινέλο ανάμεσα από τα δόντια του. Χρειάστηκε να φέρουν ζεστές πετσέτες για να μπορέσουν να βγάλουν το πινέλο από το στόμα του. Η προφητεία του ιερέα κατά τη βάπτισή του άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά. Στα 22 του ο Γρηγόρης γύρισε στο χωριό του την Ουτέβκα, όπου άρχισε να αγιογραφεί Εικόνες κατά παραγγελία κυρίως για τους πλούσιους.

Έρχονταν άνθρωποι απ'όλη την Ρωσία και πλήρωναν πολλά χρήματα για μια Εικόνα. Έλεγαν ότι ο Γρηγόρης έχει τη χάρη του Θεού και ότι οι Εικόνες του είναι θαυματουργές, αφού χωρίς τη χάρη του Θεού δεν θα μπορούσε να ζωγραφίζει τόσο καλά με το στόμα.

Σήμερα έχουν βρεθεί Εικόνες του και εκτός Ρωσίας.

Το 1985 βρέθηκε τυχαία μια Εικόνα του στην Βοσνία.

Στην πίσω μεριά έγραφε:«Η Εικόνα αυτή αγιογραφήθηκε εξ'ολοκλήρου με το στόμα από τον χωρίς χέρια και πόδια χωριάτη Γρηγόριο Γιουράβλεφ, από το χωριό Ουτέβκα της Σαμάρας».

   Στα αρχεία της πόλης Σαμάρα υπάρχει καταγεγραμμένη από το 1884 μια αίτηση του Γρηγορίου προς τον κυβερνήτη της πόλης ο οποίος τον είχε βοηθήσει να τελειώσει τις σπουδές του.

Ζήτησε τη μεσολάβησή του για να στείλει ένα γράμμα προς τον μέλλοντα τσάρο Νικόλαο. Σε αυτό το γράμμα περιγράφει την κατάστασή του και τον τρόπο με τον οποίο ζωγραφίζει και ζητάει να του δωρίσει μια Εικόνα του Αγίου Νικολάου αγιογραφημένη από τον ίδιο. Εντυπωσιασμένος ο τσάρος Αλέξανδρος ο Γ΄τον κάλεσε στο παλάτι στην Αγία Πετρούπολη. Εκεί ο ζωγράφος έφτιαξε το πορτραίτο της οικογένειας Ρομανώφ. Ο τσάρος ήταν τόσο ενθουσιασμένος που του πρόσφερε μία μηνιαία σύνταξη 25 χρυσών ρουβλίων.

Επίσης του χάρισε μία τρόικα (ρωσικό έλκηθρο το οποίο σέρνουν τρία άλογα) για να διευκολύνεται στις μετακινήσεις του. Εκείνος όμως το δώρισε στην κοινότητα του χωριού του. Πάντα πρόσχαρος και δυνατός βοηθούσε όσο μπορούσε τους συγχωριανούς του.